เพื่อเอาไปทำเป็นเนยถั่ว peanut butter กินกัน (ไม่รู้ว่าทำกินเองอร่อยกว่าซื้อกินมากไหม) ซึ่งคนไทยไม่ค่อยมีใครรู้จักกันหรอกครับ กว่าจะคุยกันเข้าใจและรู้เรื่องครับพี่น้อง... ก้อพี่แกภาษาอังกฤษสำเนียงอัฟริกัน มันฟังรู้เรื่องง่ายๆซะที่ไหนกันหล่ะครับ คุยไป มือไม้ก้อทำท่าทำทางอยู่ไม่สุขครับ สุดท้ายก้อสำเร็จ เข้าใจกันได้ ผมก็เริ่มชินกับสำเนียงเค้า เค้าก็ค่อยๆอธิบายให้เราเข้าใจ นั้นเป็นความประทับใจที่ผมมิรู้ลืม... งืมๆส่วนฝรั่งอีกพวกหนึ่งที่อดพูดถึงไม่ได้ก้อคือพวก พุด-ม่า-ชัก หรือพวกคนจีนอพยพ... ลูกค้าพวกนี้มีความสามารถพิเศษในการทำน้ำเต้าหู้ที่อร่อยมาก อาจจะเป็นเพราะใช้กำลังภายในเข้าช่วย ถึงได้รสชาดอร่อยขนาดนี้ เครื่องที่ซื้อก้อคงไม่พ้น เครื่องโม่สำหรับทำน้ำเต้าหู้ (Soyamilk Making Machine)
ซึ่งเป็นเครื่องที่ดีและสะดวกมาก เพราะขั้นตอนในการทำงานนั้นง่ายมาก ลองนับตามนะครับ 1.เปิดเครื่อง 2.ใส่ถั่ว 3.เอาน้ำไปต้ม... 4. กิน 5.จบ... เหอๆ ง่ายมากเลยใช่ไหม อิอิ (นอกเรื่องอีกละ) -*-ส่วนลูกค้าอีกพวกหนึ่งที่ผมจำได้ไม่เคยลืมเลย พวกเขาน่ารักมากๆๆ ฝรั่งพวกนี้ต้องการเอาสินค้ากลับไปใช้ที่ประเทศตัวเอง แล้วก็ฝรั่งพวกที่ต้องการเปิดร้านอาหารตามริมทะเล-ชายหาด-เกาะต่างๆในเมืองไทย ซึ่งพวกเขามักจะมาเหมาของไปหมดแทบทั้งร้าน แบบที่ว่ามีอะไรเสนอไปเอาหมดว่างั้นเหอะ ส่วนใหญ่ก็จะซื้อประเภทพวก ตู้อบขนม-อบพิซซ่า (Oven)
, เครื่องตีแป้ง-ตีไข่-ตีครีม (Mixer) 
เตาสำหรับทำสเต็ก (Griller) 
เตาทอดเฟรนฟราย (Deep Fryer) 
ลูกค้าพวกนี้จะเน้นเพียงอย่างเดียวคือเรื่องความชัวว์ของสินค้าเพราะเมื่อเอาไปแล้วจะต้องใช้งานได้100% ห้ามมีการเสียเด็ดขาดเพราะระยะทางมันไกล และค่าขนส่งทีละตัวมันไม่คุ้ม เพราะฉะนั้นสินค้าทุกตัวจึงต้องมีการทดลองเครื่องให้เรียบร้อยเสียก่อนที่จะส่งไปถึงมือผู้รับ ครับนอกจากนี้ยังมีเรื่องระบบไฟฟ้าเป็นเรื่องที่ต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก บางประเทศใช้ไฟไม่เหมือนบ้านเรา ซึ่งบ้านเราใช้ไฟ 220V. บางประเทศใช้ไฟ 110V. ถ้าเอาเครื่องไปเสียบผิดเสียบถูก มีหวังระเบิดแน่... เพราะงั้นเองเราจึงต้องถามลูกค้าตรงๆว่าเอาไปใช้ที่ประเทศไหน เพื่อที่จะได้จัดให้ตรงกับระดับไฟประเทศนั้นๆ ครับ เพื่อความปลอดภัย
